بررسی نقش و اهمیت فضای سبز در زندگی شهری

ایوب بادپا

چکیده

امروزه مفهوم شهرها بدون وجود فضای سبز موثر در اشکال گوناگون آن قابل مقایسه نیست. شهر ها به عنوان کانون های تمرکز فعالیت و زندگی انسان ها برای اینکه بتوانند پایداری خود را تنظیم کنند چاره ای جز پذیرش ساختار و کارکردی متاثر از سیستم های طبیعی ندارند. در این میان فضاهای سبز شهری به عنوان جزء ضروری و لایفنک پیکره یگانه شهر ها در متابویلسم آنها نقس اساسی را دارا می باشد که کمبود آنها می توانند اختلالات جدی در حیات شهرها به وجود آورد. هدف از اقاله این مطالب ارزیابی کیفی و تدوین نقش فضای سبز در بهبود زندگی شهروندان و ایجاد آرامش خاطر در آنهاست. نتایج پژوهش ها ی شهری نشان می دهد که فضاهای سبز شهری دارای بازدهی اجتماعی و اکولوزیکی هستند که مهمترین اثر فضای سبز در شهرها ، کارکردهای محیط زیستی ، یا بازدهی اکولوزیکی آنهاست که شهر ها را برای زیستم مساعد می سازد و با آثار مخرب گسترش صنعت و حمل و نقل مقابله می کند و موجب ارتقای کیفی در زندگی شهروندان می شود . اهمیت فضاهای سبز شهری تا بدان حد است که امروزه وجود این کاربری به عنوان یکی از شاخص های توسعه یافتگی جوامع به حساب می اید.

مقدمه

در هر دوره و زمانی ، با توجه به دانش و علم بشر ، نیاز ها و خواسته های او ، شرایط اجنماعی – اقتصادی ، سیاسی-ایدئولیژیکی ، سکونتگاه های مرتبطی بوجود می آیند و به نوعی در خدمت رفع نیازهای بشری قرار می گیرند. اولین سکونتگاه ها به شکل روستاهای سنتی بودند و جدیدترین آنها یعنی ابر شهر ها با بیش از 10 میلیون نفر جمعیت در پهنه این کره خاکی ایجاد شده اند. این شهر ها با تغیراتی که در آنها ایجاد شده با طبیعت فاصله ی زیادی پیدا کرده اند. الودگی های ناشی از صنایع و تکنولوژی شهر ها را به جهنمی برای ساکنان آن تبدیل کرده است. همچنین توسعه بی رویه شهر ها به صورت افقی و عمودی باعث تخریب طبیعت شده است. طبیعت و فضای سبز که که سال ها به عنوان قلب تپنده ی زیست گاه های بشری ایفای نقش می کرد و بهترین محل و موقعیت ایجاد شهر های نخستین بود. با بی توجهی به ساکنان شهر رو به افول و نابودی گذاشته است. با توجه به این بحران ها که روز به روز شهر ها را تهدید می کند مانند آلودگی های صوتی، آلودگی ها ی هوایی، و فشاهای روانی که در نتیجه زندگی در میان ازدحام ساختمان های سنگی و ترافیک های شدید و تردد انواع وسایل حمل و نقل لزوم توجه به نیاز های این جمعیت عظیم شهری احساس می گردد. افزایش جمعیت و تمرکز آن در سطح منطقه ای اثرات مستقیم بر کیفیت محیط زیست دارد. بطوریکه رشد جمعیت، فقر و فرسایش محیط زیست در کشور های رو به رشد دوری باطل را ایجاد کرده است. این دور باطل کیفیت زندگی مردم را به شدت تحت تاثیر قرار داده و تلاش های کشور های جهان سوم را برای دستیابی به توسعه پایدار بی تیجه گذارده است. یکی از راه های رسیدن به توسعه پایدار داشتن رفاه و آسایش در زندگی جامعه می باشد که امروزه تلاش همه مسوولین و دست اندرکاران امور جامعه تامین رفاه و آسایش مردم می باشد. آسایش و رفاه زندگی به دو قسمت مادی و معنوی یا روحی تقسیم می شود. که آسایش روحی و معنوی مهمتر از بقیه عوامل می باشد یکی از عوامل بیرونی تامین آسایش و رفاه در فضاهای پر ازدحام شهری فضاهای سبز شهری می باشد که تا به حال پژوهش های زیادی تاثیر آن را بر آسایش شهروندان به اثبات رسانده است. از این رو امروزه بر نقش حساس و تعیین کننده طراحی و برنامه ریزی شهری در جهت حفظ ارتباط و محیط های شهری با فضای سبز و طبیعت تاکید می شود.

فضاهای سبز شهری (پارکهای شهری)

اصطلاح فضای سبز، به وسیله برخی از دست اندر کاران برای مفهوم پوشش گیاهی شهر ها به کار گرفته شده است. گاری مول اصطلاح منطقه سبز را برای بیان پوشش سبز شهر ها به کار می گیرد. سعید آشتیانی فضای سبز را به منطقه ای پوشیده از گیاهان در داخل و اطراف شهرها می گویند که بیشتر دارای دو کارکرد مهم برای شهر ها می باشند: تعدیل دما و تلطیف هوا و زیبا آفرینی. آن بخش از فضای سبز که در محدوده شهر طراحی و بنا شده، فضای سبز شهری نامیده می شود. فضای نسبتا بزرگ، متشکل از گیاهان با ساختی جنگلی و برخوردار از بازدهی زیست محیطی و اکولوژیک معین و در خور شرایط زیست محیطی حاکم بر شهر.

فضای سبز از دیدگاه شهرسازی

عبارت است بخشی از سیمای شهر که از انواع گیاهان تشکیل یافته است. فضاهای سبز در وهله نخست به فضاهای سبز و سطوح سبز، و در مرحله بعد به شهری و غیرشهری تقسیم می شوند. تفاوت فضاهای سبز و سطوح سبز از نظر اکولوژیکی در این است که سطوح سبز (مثلا زمین ورزشی چمنکاری شده) نمی تواند مانند فضای سبز شبه جنگلی درکاهش آلودگی صوتی موثر باشد. و یا به نحو مطلوبی سبب کاهش دما شود. بر اساس این تقسیم یندی، فضاها و سطوحی که با کاربری فضای سبز در شهر ها ارتباط پیدا می کند. فضای سبز عمومی و خیابانی و سطوح سبز عمومی، خیابانی و چمنهای ورزشی را شامل می شود. فضای سبز عمومی واحد بازدهی اجتماعی می باشد و برای عموم مردم برای گذراندن اوقات فراغت و تفریح قابل استفاده است و معمولا پارک نامیده می شود. در واقع فضای سبز عمومی (اجتماعی) شامل فضای سبز عمومی مجهز به خدمات و تسهیلات می گردد. فضای سبز نیمه عمومی دارای بازدهی اکولوزیکی هستند اما تعداد استفاده کنندگان آنها محدود است. محوطه های باز ادارات، پادگان ها و بیمارستان ها، نمونه هایی از این فضاها می باشد. فضاهای سبز خیابانی، درختکاری حد فاصل مسیرهای پیاده رو و سواره رو و همچنین فضاهای میادین و یا زمین های پیرامون بزرگراه ها و خیابان ها را شامل می شود که عمدتا جنبه زیبایی شناختی دارد و تا حدی نیز واحد بازدهی اکولوژیکی می باشند. بطور کلی می توان گفت که بخش قابل توجهی از فضای سبز در طرح های شهری را فضای سبز عمومی تشکیل می دهد که به دلیل بازدهی اجتماعی و اکولوزیکی به طور همزمان از اهمیت بالاتری برخوردار است.

تاریخچه احداث فضای سبز

تاریخ معماری و شهرسازی نمایانگر این مهم است که از ادوار گذشته بشر ضرورت احداث باغ و فضای سبز در شهر های اگرچه ابتدائی آن زمان پی برده بود تا از طبیعت و اصل خویش جدا نمانده است برای بیان نمونه ای از این طرز تفکر، به حدائق معلقه باغ های معلق بابل اشاره کرد که پانصد سال پیش از میلاد در محوطه چهارده هکتاری کاخ عظیمی در مرکز شهر بابل احداث گردید. این باغ بزرگ عبارت از سطح هایی بود که بر ستون هایی استتار شده در هفت طبقه ، باغ هایی از گیاهان نادر آویخته بود. در قرن پنجم پیش از میلاد یونانیان به سبک معماری (کرنت) سر ستون های ساختمان ها را به شکل سبد گل و ستون ها را به صورت پیچک می ساختند. در آتن نیز، محلات جدیدالتاسیس را درخت کاری می کردند. معماران مصری نیز ستون ها را به شکل باقلای قبطی، پاپیروس و نخل، هماهنگ با محیط اطراف و طبیعت می ساختند. شهر اسکندریه دارای باغ های ملی بزرگ بوده و در آتن باغ گیاه شناسی، موزه و باغ وحش وجود داشت. ایرانیان نیز از عصر هخامنشیان در اطراف شهرهای خویش، باغ های میوه احداث می کردند و گوجه سبز و هلو از درختان رایج بوده است. البته از پارک های تفریحی هم گزارش هایی از زمان شاه عباس صفوی داریم و باغ هایی از آن دوران به یادگار مانده است. سبک کلی باغ های قدیم ایران شامل یک حسار کلی، کانال مرکزی که آب در آن جریان می یافت به شکل نهر و عمارت کلاه فرنگی که معمولاً در مرکز باغ و جای استراحت بود. نمونه هایی از این باغ ها چهارباغ اصفهان، فین کاشان و ارم شیراز را می توان نام برد. حال، به دنیای امروز بر میگردیم: با توجه به آلودگی های روز افزون محیط زیست و نیازهای روحی بشر، گذشته از علایق ذاتی و تاریخی، طراحی شهرهای جدید، جدا از فضای سبز نیست. نمونه آن، شهر جدید برازیلیا در برزیل است که هماهنگ و مکمل طبیعی پیرامون خود طراحی و ایجاد شده است.

اهمیت و کارکردهای مهم فضای سبزشهری

امروزه مفهوم شهرها بدون فضای سبز موثر در اشکال گوناگون آن دیگر قابل تصور نیست. پیامدهای توسعه شهری و پیچیدگی های معضلات زیست محیطی آنها موجودیت فضای سبز و گسترش آن برای همیشه اجتناب ناپذیر کرده اند. شهرها به عنوان کانون های تمرکز فعالیت و زندگی انسان ها برای اینکه بتوانند پایداری خودرا تضمین کنند چاره پیکره یگانه شهر ها در متابولیسم آنها نقش اساسی دارند که کمبود آنها می تواند اختلالات جدی در حیات شهری به وجود آورد. توجه به فضای سبز به طور عام به عنوان ریه های تنفسی شهرها تعریف اغراق آمیزی از کارکرد آن نیست. بلکه این شبیه بیان کننده حداقل کارکرد آن در مفهوم اکولوژیک شهرها به شمار میرود.

این فضاها هم از دیدگاه تامین نیاز های زیست محیطی شهرنشینان و هم از نظر تامین فضاهای فراغتی و بستر ارتباط و تعامل اجتماعی آن جایگاهی در خور اهمیت دارد. در اینجا به مهمترین کارکرد های فضاهای سبز در شهر ها اشاره می شود.

1. کارکرد تفریحی: پارک ها بهترین محل برای آرامش و رفع خستگی هستند. امروزه کارکرد تفریحی پارک ها و فضای سبز جایگزین بخشی از کارکردهای تفریحی خانواده روابط همسایگی و محلی، بازار و … شده است.

2. کارکرد بهداشتی: پارک ها و فضای سبز را می توان در زمره مراکز تامین کننده بهداشت و جان و روان افراد دانست. نقش گسترده فضای سبز در تمرکز اعصاب بر کسی پوشیده نیست.

3. کارکرد ارتباطی: پارکها زمینه ساز روابط نانوشته سازمان یافته ای هستند که با توجه به نیاز های اقشار مختلف اجتماعی شکل می گیرد و دوام می یابد.

4. کارکرد آموزشی: بازی و سرگرمی در آموزش و پرورش جسم و ذهن کودکان سهم موثری دارد. پارکها هرچند وسایل بازی اندکی دارند، زمینه کسب مهارت و خلاقیت را برای کودکان فراهم می سازند.

5. کارکرد خرید و فروش: به رغم اینکه پارکها جایگاه گردش و آرامش هستند به دلیل حضور گسترده مردم در آنها جای مناسب و پررونقی برای عرضه کالاهای مختلف مورد نیاز گردشگران هستند.

عملکرد های فضای سبز را می توان به چهار دسته کلی تقسیم کرد

1. فضای سبز عمومی: اینها فضاهای سبز شهری و پارک ها هستند که عملکرد های اجتماعی دارند. این فضاها برای عموم مردم در گذران اوقات فراغت تفریح گردهمایی های اجتماعی و فرهنگی مورد استفاده قرار می گیرد.

2. فضای سبز نیمه نیمه: این فضاها نسبت به فضاهای عمومی محدودترند. مانند محوطه های باز بیمارستان ها ، ادارات دولت و نظایر آن می باشند.

3. فضای سبز معابر و خیابان ها: از جمله فضاهای سبز شهری اند که به طور معمول درختکاری حاشیه باریکی از حد فاصل پیاده رو و سواره را تشکیل می دهد.

4. فضای سبز خصوصی: شامل کلیه فضاها از جمله باغچه ها و باغ های موجود در شهر است که استفاده آن محدود به مالکان آن می باشد.

کیفیت زندگی شهری

منظور از کیفیت زندگی توجه به شاخصهای اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، محیطی روانی و … در رو وجه عینی (کمی) و ذهنی (کیفی) در روند برنامه ریزی شهری است. مثل شرایط تحصیل بهتر، کیفیت دسترسیف کیفیت مسکنف کیفیت فضاهای گذران اوقات فراغت، ایجاد فرصت هایی برای کنش متقابل اجتماعی و فرصت های اجتماعی (اشتغال، رفاهف مشارکت اجتماعی و …) جوهره اصلی کیفیت زندگی شهری تامین نیاز های روانی و عاطفی و اجتماعی شهروندان (مثل نیاز به امنیت زیبایی، آرامش خاطر، تعلق اجتمایی، شادی، تفریح و …) خواهد بود. کیفیت زندگی شهری در بر گیرنده ابعاد روانی است که شاخص هایی همچون رضایت و شادی و امنیت را در بر می گیرد. لذا از این منظر آن را رضایت اجتماعی نیز می نامند. و بر اساس آن با شاخص های دسترسی به فرصت های اجتماعی مثل شغل، ثروت و اوقات فراغت توجه می شود برخی این واژه را مترادف با رفاه و عده ای دیگر آن را بیانی از رفاه می دانند. که با میزان کالاهای عمومی و نحوه توضیع آن ها مشخص می شود. یکی از معیار های ارزیابی کیفیت زندگی شهری در شهر ها فضای باز و سبز عمومی می باشد که از زیر معیار های اصلی شاخص اجتماعی کیفیت زندگی می باشد.

نقش فضای سبز در کیفیت زندگی شهری

امروزه نقش و اهمیت فضاهای باز و سبز در محیط زیست و کیفیت زندگی مجتمع های زیستی به طور چشمگیری رو به افزایش است. به همین جهت، در اکثر کشور ها، فضای باز و سبز جزء لاینفک تصمیمات برنامه ریزی کاربری زمین به شمار می آیند. به طور کلی بازدهی فضاهای سبز شهری در سه گروه بازدهی اکولوژیک و محیط زیستی، بازدهی کالبدی – شهرسازی و بازدهی اجتماعی – روانی قابل تقسیم بندی می باشد. در بررسی اثرات روانی – اجتماعی فضای سبز باید گفت که انسان، در هر شرایطی روزانه به چند ساعت فضای ساکت و آرام نیاز دارد. که فضای سبز می تواند این فضا را تامین نماید. همچنین از مهمترین اثرهای فضای سبز در شهر ها، کارکرد زیست محیطی آنهاست که شهر ها را به عنوان محیط زیست جامعه انسانی معنی دار کرده است و با آثار سوء گسترش صنعت و کاربرد نادرست تکنولوژی مقابله کرده، سبب افزایش کیفیت زیستی شهر ها می شود. همچنین به عنوان یکی از مباحث مهم و کاربردی در دیگر کشور ها تبدیل شده است به طوری که هر ساله مساحت زیادی از زمینهای شهری آنها به این کاربری بسیار مهم اختصاص داده می شود. منظور از بازدهی اکولوژیکی نیز زیباسازی بخش های شهری، کاهش دمای محیط، تولید اکسیژن افزایش نفوذپذیری خاک در مقابل انواع بارش و مانند اینها می باشد. در یک تقسیم بندی کلی می توان آثار اجتماعی ناشی از ایجاد و گسترش فضای سبز شهر را به صورت زیر ارائه کرد:

1. آثار جامعه شناختی

2. آثار فرهنگی

3. آثار روانشناختی (روحی روانی) با نظر به مطالب ارائه شده به معرفی آثار مطلوب و نا مطلوب فضاهای سبزی از منظر جامعه شناختی، فرهنگی و روانشناختی بر روی شهروندان می پردازیم.

اثرات روحی و روانی فضای سبز بر کیفیت زندگی شهری

فطرت انسان به گونه ای آفریده شده است که توانایی های بسیار دارد و این توانایی ها بدون ارتباط با زیبایی های طبیعی که در زندگی شهری که همان فضاهای سبز می باشند به افسردگی و خمودی می گراید و بالطبع در پرتو بهره مندی از فضای سبز خلاقیت های انسان شکوفا می گردد. و انسان راه تکامل را در زندگی خود می پیماید. اگرچه بیشتر شهروندان مقیم شهر از مزایا و تاثیرات غیر مستقیم فضاهای سبز بر زندگی خود آگاه نیستند اما این تاثیر و کنش متقابل میان برخورداری از فضای سبز و عدم بر خورداری از آن بر زندگی آن ها توسط پژوهش های گوناگونی به اثبات رسیده می باشد. به عنوان مثال در میان نوشته های علما و احادیث و قرآن کریم نیز به این موضوع اشاره شده است از مجموعه آیات و احادیث چنین به دست می آید که:

1 . نگاه به فضای سبز غم های انسان را می زداید. به او آرامش بخشیده و اورا شاد وخوشحال می کند.

2 . بهره مندی از فضای سبز حالت یاس و نومیدی را از انسان دور کرده و شور و امیدی در او ایجاد و یا تقویت می کند.

3 . فضای سبز تاثیری قابل توجه در درمان بیماری های روحی و روانی دارد به طوری که این مشکلات با نگاه کردن به فضا و مناظر سرسبز و قدم زدن و نفس کشیدن در فضای سبز از میان می رود.

4 . ارتباط با فضای سبز موجب نشاط و موجد انگیزه برای حرکت به سوی تعالی و تکامل است.

میزان سرانه فضای سبز و تاثیر آن رفاه زندگی شهروندان

سرانه عبارت است از مساحت، تقسیم بر جمعیت، در واقع سرانه عبارت است از مقدار زمینی که به طور متوسط از هر کدام از کاربری ها به هر نفر از جمعیت شهر می رسد. در تعیین سرانه عواملی از قبیل قیمت زمین، نوع درآمد، امکانات گسترش شهر، موقعیت اقلیمی و طبیعی شهر، مسائل اجتماعی، آداب و رسوم، نیاز های جمعیت به تاسیسات رفاهی، نوع معیشت، تکنولوژی ساختمان و … موثر است. امروزه در بیشتر کشور ها میزان سرانه هر یک از خدمات شهری نشان دهنده میزان رفاه و کیفیت زندگی در شهرها می باشد. در این میان سرانه فضاهای سبز نیز به عنوان یکی از فاکتور های مهم افزایش سطح زندگی در شهرها می باشد. همچنین با توجه به اهمیت فضاها و لزوم ایجاد در شهر ها به منظور لطافت هوا و تفریح مردم و زیبایی شهر بایستی استاندارد مشخصی برای ایجاد فضاهای سبز وجود داشته باشد زیرا هر اندازه که فضای سبز در سطح شهر توسعه یابند کافی نخواهند بود. مقوله سطوح و سرانه سبز را صرفاً می توان در مورد فضاهای سبز عمومی مطرح کرد. زیرا فضاهای سبز خصوصی نیمه عمومی و فضای سبز حاشیه معابر هرچند در بازدهی اکولوژیکی نقش موثری دارند اما بنا بر ماهیت شان فاقد عملکرد اجتماعی اند. در دنیای صنعتی امروز پیشرفت در زمینه های مختلف صنعت، تکنولوژی و … به یکی از مهمترین دغدغه های کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه و حتی جهان سوم تبدیل شده است. متوسط سرانه فضای سبز 30 متر مربع برای هر فرد است. شاخص تعیین شده از محیط زیست سازمان ملل متحد 5 تا 20 متر مربع و در جایی مانند ایالت متحده 75 متر مرع به ازای هر فرد است. این در حالی است که بر اساس مطالعات و بررسی های وزارت مسکن و شهرسازی، سرانه متعارف و مناسب فضای سبزی شهری در ایران حدود 7 تا 12 متر مربع برای هر فرد ایرانی است و شهر تهران تنها دارای یک بیستم فضای سبزی است که ( طبق نظر کارشناسان مسکن و شهرسازی 9 متر مربع برای هر فرد ) بدان نیاز دارد. در گزارش مطالعات گروه برنامه ریزی شهری وزارت کشور این نقل قول آمده است که زندگی سالم در جایی امکانپذیر است که سهم سرانه هر فرد از فضای سبز در منطقه مسکونی از 30 تا 50 متر مربع کمتر نباشد. و برای رسیدن به پارک بیش از یک ربع ساعت وقت نگیرد. سرانه فضای سبز در شهرهای مهم جهان مثل آمستردام 16 متر در شیکاگو 20، نیویورک 11، لندن 9، کپنهاگ 10، پاریس 74/7، در شهر رم نیز 6 متر می باشد. که اینها نشان دهنده اهمیت این فضاها برای شهروندان می باشد.

نتیجه

فضای سبز شهری به عنوان بخش جاندار محیط شهری مکمل بخش بی جان شهر، یعنی ساختار کالبدی شهر، می باشد. امروزه جامعه شناسان، روانشناسان و پزشکان بر این باورند علاوه بر تامین بهداشت جو و محیط مکان های مسکونی، نقش مثبتی در سلامتی شهروندان، بر عهده دارند که از مهمترین آن می توان به تاثیرات آن بر زندگی شهروندان می باشد که روزانه ساعاتی را برای گذراندن اوقات فراغت خود در این گونه فضا ها می گذرانند. با توجه به مطالب بالا می توان به اهمیت و نقش مهم این فضا ها در کیفیت زندگی شهر و سلامت روحی و روانی شهروندان پی برد. سلامت شهروندان و پایداری شهری و کمیت و کیفیت و بازدهی روانی اجتماعی و اکولوژیکی فضاهای سبز شهری یکی از آثار طراحی و برنامه ریزی مناسب شهری می باشد که باید تمام تلاش مسئولین و دست اندرکاران امور شهری برای برآورد آن باشد. به ویژه در طراحی و برنامه ریزی برای احداث شهر های جدید باید این کاربری باتوجه به نیاز های هریک از شهروندان طراحی و مکان یابی گردد.

آثار روان شناختی (روحی و روانی) گسترش فضای سبز بر شهروندان

تاثیر منظر و فضای سبز بر سلامت روحی و روانی در دهه های اخیر بسط یافته و نظریه های متفاوتی درمورد آن مطرح شده است. اصولاً فضای سبز مناسب در شهرها، افزون بر سلامت جسمانی موجب آرامش روان، بازده کاری بیشتر و کیفیت زندگی برتر می گردد (ابراهیم زاده، عبادی جوکندال،39:1387).

اما این در حالی است که در بسیاری از شهرهای ما، عدم توجه به جنبه های انسانی در طراحی و معماری فضای شهری باعث شده که در شهرها بیش از روستاها سلامت روانی، اجتماعی در معرض آسیب باشند. یکی از عواملی که باعث بوجود آمدن چنین مشکلاتی شده است، عدم توجه به فضای سبز شهری و اینکه ساختار موجود در فضاهای سبز در راستای ساختارهای فکری مدرن قرار گرفته و یک نوع تضاد در ساختار کالبدی تقریبا سنتی با ساختار تفکر مدرن استفاده کنندگان به وجود آمده است. بنابراین نحوه ساخت و شکل گیری فضاهای سبز می تواند اثرات مستقیمی بر روح و روان مراجعه کنندگان داشته باشد بطوری که تحقیقات نشان می دهد که بخش مهمی از اهداف شفابخشی منظر در مشاهده مناظر طبیعی و نه الزاماً در انجام فعالیت در مناظر طبیعی و فضاهای سبز است.(Kaplan;1992:125-133)

درخصوص نقش مهم فضاهای سبز در ارتقای سلامت جسمی و به ویژه روحی – روانی شهروندان می توان به نتایج مطالعات صورت گرفته زیر اشاره کرد:

1. مطالعات van den berg نشان می دهد که درختان و مناظر جنگلی پارک مانند سبب کاهش استرس، لذت از منظر، کاهش عصبانیت و تنش و افزایش تمرکز می شود. (van den berg;2003:135-146)

2. براساس بررسی های Nakamuraand و fuji وجود پرچین در تمدد اعصاب و آرامش جامعه انسانی تاثیرات شگرفی دارد. (Nakamuraand and fuji;1992:139-144)

3. مطالعاتLumann نشان می دهد که پارک با گونه های گیاهی گوناگون تاثیرات ترمیمی مستقیمی داشته و باعث تجدید قوا در شهروندان می گردد. (Lumann;2001:31-44)

4. تاثیرات دید به درختان و منابع طبیعی، همانند تقلیل استرس، سرحال شدن، کاهش فشارخون، افزایش تاثیرات مثبت و کاهش عصبانیت و پرخاشگری از نتایجی می باشد که Hartig به آن دست یافت. (Hartig;2003:109-123)

5. بررسی های Ottosson و Grahn نشان می دهد که باغ قدیمی با درختان میوه و تنوعی از گل ها باعث افزایش قدرت تمرکز می شود. (ottossond and Grahn;2005:23-55)

6. نتایج یک بررسی در شهر سیستان نشان داد که درتوسعه فضای سبز شهری ازطریق تغییر میکروکلیما با کاهش دما و خنک شدن هوا، خود به خود سطح آرامش شهروندان را بالا می برد. (نخعی مقدم و همکاران، 198:1386-204)

بطور کلی میتوان تاثیرات روان شناختی فضای سبز را بر شهروندان بصورت زیر بیان کرد:

1- ایجاد آرامش روحی و روانی:

علاوه بر آثار روحی و روانی و آرامش که در اثر قرارگیری در طبیعت و نظاره گری فضای سبز حاصل می شود، ازنظر علمی می توان به یک مورد اشاره کرد و آن هم تولید فیتونسید است. درختانی مانند گردو، کاج و … از خود ماده ای بنام “فیتونسید” در فضا رها می کنند که این مواد روی انسان اثر فرح بخشی دارد؛ به گونه ای که این ماده می تواند تعادل بین دو نیم کره مغز را بخوبی برقرار سازد و حالت طبیعی و آرام بخشی را به انسان ارزانی دهد. (علیزاده، 10:1381-9)

2- تاثیرات مثبت در سلامت جسمی و بدنی افراد:

مردم در جوامع صنعتی خیلی کم ورزش می کنند؛ برای بسیاری از فعالیت های بدنی جایی در کارهای روزانه ندارد، در نتیجه برای اینکه این افراد به فعالیت بدنی بپردازند باید بیش از پیش آن ها را به این کار ترغیب کرد. محیط های جذاب ازجمله فضای سبز می تواند مردم را تشویق به شرکت در چنین فعالیت هایی کند. از پژوهش های انجام شده چنین برمی آید که محیط های سرسبز به عنوان مکانی برای این فعالیت های تفریحی بر مکان های ساخته شده رجحان دارند. (گروه توسعه ،1382:11) به عنوان مثال راجراولریخ در تحقیقی که در زمینه اثرات روانی درختان و فضای سبز روی دوره بهبود بیماران در یک بیمارستان انجام داد به این نتیجه رسید که فضای سبز میتواند دوره بستری بیماران را کوتاه کند. (مجنونیان،213:1374)

3- ارتقای کارایی و راندمان عملکردی افراد (افزایش بهره وری):

زندگی در شهرها و بطورکلی در دنیای مدرن باعث مکانیکی شدن زندگی انسان ها گردیده است. اوقات فراغت را برای انسان ها کم کرده است و با این فرصت کم فراغت از کار، نمی توان رفتن به سفرهای طولانی و چند روزه را در برنامه زندگی قرار داد. بنابراین مجبور به استفاده بهینه از فرصت کم فراغت از کار و زندگی روزمره می شود و بهترین مکان برای انجام این کار فضاهای سبز شهری است؛ زیرا با قرارگیری در این گونه فضاها، انگیزه زندگی کردن افزایش و متعاقب آن کارایی و راندمان عملکردی افراد نیز افزایش می یابد.

4- حل چالش ها و تنگناهای افراد ازطریق تبادل افکار، مشورت های دوستانه و … در کانون های رسمی و غیررسمی مستقر در پارک ها و فضاهای سبز

5- تاثیر بر روی رفتار انسان ها و پویایی ذهنی و رفتاری آنها

6-ماندن افراد در وضعیت های فیزیکی و روحی مناسب از طریق حضور مستمر در فضاهای سبز مثل نرمش، ورزش و … در این فضاها