قلاب¬ها علامت کدام سوالند که ماهیان پاسخش می شوند؟

حقیقت امر این است که امروزه شکار و ماهیگیری دو مرحله از مراحل کامل اقتصادی نیستند، بلکه سرنوشت این دو شکل از فعالیت های بشری چنان بوده است که در عالی ترین صورت های اجتماع متمدن نیز باقی بمانند.
در گذشته این دو عامل مرکز اساسی حیات را اشغال می کردند. چون دل و جرات آن را نداریم که مردانه! و در فضای باز با صید خود درافتیم و آن را هلاک سازیم، به انواع سلاح ها پناه می بریم. یادگاری های شکارچیگری قدیم که نیاکانمان برای تامین خمیر مایه¬ی تمدن (خوراک) از آن استفاده می کردند به راحتی در اذهان ما فراموش نمی شود. جبر نیاکانمان را وا می داشت که به شکار و ماهیگیری بپردازند، چون واقعا در آن زمان لازمه¬ی حیات بوده است. هنوز نیز قبایلی یافت می شوند که به دلیل نبود شرایط جغرافیایی مناسب، عوامل زمین شناختی و … نتوانسته اند از مرحله¬ی شکار پا فراتر بگذارند. آنان هنوز همه¬ی نیرو و توانشان را صرف شکار و تامین خوراک می کنند.
بلاخره بشر توانست دریابد که زندگی با شکار، هیچ جنبه¬ی ابتکاری نمی تواند داشته باشد؛ یعنی اگر انسان در همین مرحله می ماند، نمی توانست چیزی فراتر از هزاران گونه¬ی گوشتخوار دیگر باشد. بعد از مرحله¬ی شکار، بشر توانست از مرحله¬ی دامپروری و کشاورزی هم بگذرد و با کنجکاوی در زندگی کارگران طبیعت (سنجاب، مورچه، دارکوب، سگ و …) توانست به حس پیش¬بینی و دور اندیشی دست یابد. انسان طبیعتا طالب قدرت بوده و همواره خواستار فهماندن قدرتش به سایر موجودات بوده است، به همین جهت است که از دنبال کردن ضعیفان و فراریان شاد می شود و آثار خود را نیز در بازی های کودکانمان آشکار می سازد، حتی آن لغتی که اکنون برای بازی( گه¬مه، Game) به کار می بریم نیز همان لغتی است که بر شکار دلالت دارد.
امور طبیعی وجود انسان به راحتی قابل تغییر هستند و فقط باید سعی داشته باشیم که گوهر وجودی (انسانیت) خود را کشف کنیم و به همین دلیل نمی توان شکارچی را از شکار کردن منع کرد تا مگر خود خواهان کشف گوهر وجودی خود باشد.
حال می توان گفت که قلاب ها در گذشته علامت گرسنگی بوده اند، ولی اکنون یعنی: سرگرمی، تفریح و عادت. ما برای تفریح و عادات ناپسندمان، نباید آزادی را از حیوانات سلب کنیم؛ مایی که لاف تمدن و انسانیت می زنیم.
آیا اکنون شکار لازمه¬ی زندگی است؟
آیا لذتی که از شکار کردن حیوانات می بریم به بودن و نگاه کردنشان در طبیعت می ارزد؟