روزی دگر است و هوا بس گرم و تاقت فرسا، اما نه گرما و نه هیچ چیز دگر ما را از رفتن باز نمی دارد .آری همان طور که مستحضرید روزهای زوج را برای رفتن به روستاهای اطراف تعین کرده ایم تا شاید گره ای چند از مشکلات زیست محیطی مربوطه را به بحث و گاها هم درد دل و نظر خواهی بگذاریم تا شاید با همفکری و همیاری گره ای از هم باز شود.
ما اکیپ آموزش انجمن بودیم، آفتابی سوزان و راهی تا حدودی دشوارکه پیش گرفتیم و از میان پیچهای ملایم و خاکی جاده سر از آبادی سبز با بافتی از خانەهای کاملا سنتی که گویای مردمی خوش زوق و زحمت کش بود در آوردیم. خانەهایی با حصارهای کوتاه و ذوق تحسین بر انگیز کد بانوی خانه که نمای از رنگهای طبیعی را از نمای کمر سرخ و نیمتنەی سفید خانه گرفته تا لب حصار محصور شده با گل هایی رنگین و با طراوت که بیننده را تحریک میکرد، آدمی را معجوب و میخ بر زمین می ساخت .
اعضای کمیته زنان انجمن سبزکه به مقصد روستای ذکریان به راه افتادند شاید انتظار چنین استقبال گرمی را از زنان این روستا نداشتند اما آنچه که پس ازسخنان معمول اعضای کمیته در مورد آتش سوزی جنگل ها، شکارحیوانات، وضعیت دفع زباله، بیماری های مشترک انسان و دام و… شاهد بودیم و از عکس العمل ها و سخنان زنان این روستا برداشت کردیم، احساس مسئولیت و اشتیاق برای بهبود اوضاع، فراوان بود که خستگی را از تن یاران چیا درآورد و آنان را دلگرم کرد. “زانیار درخشانی” با نمایش لاک پشت کودکان روستا را بە طبیعت فراخواند و با زبانی هنری بچەها را برای دوستی با طبیعت ترغیب کرد.
در تیم مردان آقای “عمر دادار” با سخنی چند پیرامون “NGO”ها و لزوم وجود آنها به عنوان رابطی میان مردم و مشکلات و ارگان های مربوطه ، بحث را آغاز کرد و دربارەی مسائل و معضلاتی که مردم با آن مواجه هستند سخن به میان آورد و در ادامه آقای “محمد دانش” دربارەی ضرورت حفاظت از منابع طبیعی بە ویژە معضل آتش سوزی جنگل ها سخن گفت.
در آخرهم تراکت هایی میان همەی مردم پخش شد. اما تنها باید گفت آنچه ازچشم های گرم و مشتاق مردم این روستا خوانده می شد این بود که؛ ما مردم روستای ذکریان دیگر نمی خواهیم بی تفاوت باشیم.
١٠ مرداد ١٣٩٠
کمیتەی آموزش و مشارکت های مردمی انجمن سبز چیا
روستای ذکریان
ثبت دیدگاه