اینجا مریوان است محلهی شهید چراغی
شورش خوشنواز
فضای سبزی که جالیز شد!
شهری که به‌مانند اغلب شهرها، نماینده و اعضای شورای شهرش را نه تخصص و لیاقت و دلسوزی، بلکه با موزیک و رقص، تعصبات قومی و قبیله‌ای تعیین و انتخاب میکند و به دنبال آن، انتخاب شهردار توسط این افراد نتیجه‌اش این می‌شود که شهروندی، فضای سبز محله را با زمینهای کشاورزی روستایشان اشتباه گرفته، دور آنرا حصار کشیده و سبزی‌کاری میکند. و به همین راحتی حقوق شهروندی و همسایگی را پایمال کرده و مدنیت و شهرنشینی را زیر سؤال می‌برد.
سد معابر عمومی، اشغال پیاده‌روها و استفاده غیرمجاز از آن‌ها، میدانها و پارکها و باغ عمومی، برای کسب یا سکنی و یا هر عنوان دیگری ممنوع است
عجیب‌تر از آن اینکه، شهرداری بهعنوان متولی این امر، در قبال این حرکت عجیب و خارج از عرف شهرنشینی هیچ‌گونه عکس‌العملی نشان نداده و به‌راحتی از کنارش گذشته‌اند. درحالی‌که طبق تبصره 1 ماده 55 قانون شهرداریها «سد معابر عمومی، اشغال پیاده‌روها و استفاده غیرمجاز از آن‌ها، میدانها و پارکها و باغ عمومی، برای کسب یا سکنی و یا هر عنوان دیگری ممنوع است و شهرداری مکلف است از آن جلوگیری و نسبت به رفع موانع موجود و آزاد نمودن معابر و اماکن مذکور فوق به‌وسیله مأمورین خود راسا اقدام کند»، شهرداری موظف است که از مکان مشاع و عمومی موردنظر رفع مانع نماید؛ اما متأسفانه در مورد این نقطه از شهر که اتفاقاً از معدود مناطق خوب و قابل دفاع شهر نیز هست سیاست سکوت را پیش می‌برد (به قولی خود را به کوچه علی چپ زده است)
دیدن چنین منظرههایی در یک شهر مثلاً توریستی! جای بسی تعجب است و سؤالات زیادی را در ذهن ایجاد میکند:
آیا با بودن چنین شهروندان و چنین مسئولینی، همچنان میتوان امیدوار بود که روزی مریوان هم تبدیل به شهر – به معنی واقعی کلمه – بشود یا خیر؟ آیا این شهر شهردار دارد یا خیر؟ آیا این سبزیها فروشی است یا برای مصرف شخصی خانوار است؟ آیا دیگران هم اجازه چنین کاری دارند یا خیر؟ آیا حق با من است یا خیر؟
این مطلب در شمارە ۶ (۱۵فروردین ۱۳۹۵) ماهنامە چیا بە چاپ رسیدە است.
ثبت دیدگاه