بیان نیک‌بین
قصه، قصه‌ی آپارتمان‌های یک‌صد واحدی مسکن مهر پردیس مریوان است. یک‌صد خانوار سرانجام پس از سال‌ها تحمل درد و رنج اجاره‌نشینی، خون‌دل خوردن و بدهکاری، سرانجام در سال 91 با شور و شعف وارد آپارتمان‌های موعود شدند؛ اما دیری نپایید که ورودی این مجموعه (ادامه بلوار 90 متری نوروز) مشکلات فراوانی را برای ساکنین به وجود آورده و ایام را به کامشان تلخ نمود. فصل نزولات آسمانی و با اندکی بارش، با ماشین هم به‌سختی قابل‌رفت‌وآمد است و در فصل تابستان نیز پس از عبور از گردوخاک‌های فراوان و چاله‌چوله‌های زیاد، به‌زحمت می‌توانی خودت را به واحدت برسانی. بارها کودکان معصومی را می‌توان دید که به‌ویژه در فصل بارش با چه مصیبتی خود را به سرویس مدرسه می‌رسانند و به خاطر اینکه آماده‌سازی، محوطه‌سازی، فضای سبز و پیاده‌روی وجود ندارد، سگ‌های ولگرد این کودکان و ساکنین را با تهدید جدی روبرو کرده‌اند. ساکنین این مجموعه حتی چندین بار با هزینه خود اقدام به تسطیح و شن‌ریزی مسیر مذکور نموده‌اند و سال گذشته هم با هزینهی اعضا مسیر مذکور تسطیح، شن‌ریزی و بهسازی شد اما متأسفانه توسط اداره آب و فاضلاب مریوان برای حفاری ولوله گذاری فاضلاب محله نوبهار دوباره تخریب و ویران شد که پس از چندین بار مراجعه و اعتراض، اعلام نمودند که جریمه حفاری را به شهرداری پرداخت کرده‌اند. درنهایت دوباره مردم ماندند و یک جاده ویران بدتر از مناطق جنگی عراق و سوریه! اگر هم خدایی نکرده و زبانم لال، ماشین نداشته باشی! باید دو برابر مسیر عادی داخل شهر پول پرداخت کرده تا با کلی منت شمارا به واحدهای مسکونی برسانند.
از سال واگذاری واحدها تاکنون (91- 95) چندین و چند بار برای این مشکل، به اداره راه و شهرسازی مریوان و استان، شهرداری مریوان، امور آب مریوان، نماینده و فرمانداری مراجعه و نامه‌نگاری کرده و بارها در خبرگزاری‌های شهرستانی، استانی و جراید هم انعکاس یافته اما هر بار پس از وعده‌های سرخرمنی و 3 ثانیه‌ای مواجه شده و درنهایت هم هیچ کاری صورت نگرفته است.
فرماندار مریوان هم‌سال گذشته در برنامه گفتمان شبکه استانی قول دادند موضوع را پیگیری نموده و یک باند از مسیر بلوار مذکور تا ورودی سالن ورزشی جنب این مجموعه را توسط ارگان‌های مربوطه آسفالت نمایند؛ اما دریغ از یک متر آسفالت! شورا و شهرداری هم پس از چندین بار قول همکاری، عملاً کاری انجام ندادند (سه یا چهار بار لودری را برای تسطیح مسیر مذکور فرستادند که یک ماه بیشتر دوام نمی‌آورد) و وضع به همین منوال ادامه دارد و سپس اعلام می‌کنند که اداره راه و شهرسازی، این مسیر را به آن‌ها واگذار نکرده است. اصلاً اختلافات شما ادارات باهم، به مردم چه ربطی دارد؟ اصلاً تا کی مردم باید قربانی ندانم‌کاری، بی‌مسئولیتی، بی‌برنامگی و پاس‌کاری مسئولان باشند که باید این‌گونه چوبش را بخورند؟
ایهاالناس! جالب است بدانید تمامی این کش‌وقوس‌ها و حکایت، فقط به خاطر یک مسیر دویست و پنجاه متری تا جاده و آسفالت اصلی است درحالی‌که ساکنین آپارتمان‌های پردیس خانوار 100، آپارتمان‌های جنب این مجموعه 60 خانوار و بیش از 100 خانوار دیگر در محله‌های پشتی این مجموعه‌ها قرار دارند که اگر میانگین هر خانوار را 3 نفر در نظر بگیریم، جمعیتی حدود 800 نفر خواهد شد که با یک حساب سرانگشتی، سهم هر نفر از مسیر مذکور فقط 32 سانتیمتر مربع خواهد بود!
شهرداری چگونه انتظار دارد مردم به‌موقع عوارض پرداخت کنند درحالی‌که وضع اکثر محله‌های بدون مجوز به‌مراتب بهتر از این مجموعه‌ها و اکثر کوچه‌های فاز 2 بهاران می‌باشد. وضع به‌گونه‌ای است که اگر کسی بخواهد جواز ساخت‌وساز دریافت کند، مورد تمسخر عده‌ی زیادی از مردم قرار می‌گیرد و می‌گویند، مثلاً ما که جواز نگرفته‌ایم چه فرقی با شماها داریم؟ شما چی دارید که ما نداریم؟ دردناک‌تر اینکه این قسمت‌های شهر که به‌قول‌معروف قانونی بوده و دارای جواز می‌باشند، قبل از اینکه کلنگی بر زمین بزنند، باید عوارض و حق‌وحقوق شهرداری را تمام و کمال پرداخت نمایند؛ اما اگر به‌عنوان‌مثال نگاهی به بیشتر کوچه‌های فاز 2 بهاران بیندازید عملاً با زمین کشاورزی که قبل بوده فرق آن‌چنانی ندارند.
آیا این مسئولین پشت‌میزنشین برای یک‌لحظه به این فکر کرده‌اند که فردا روز پشت میز نخواهند بود و باید حساب پس دهند؟
این مطلب در شماره هشتم (خرداد ۱۳۹۵) ماهنامه چیا به چاپ رسیده است.
ثبت دیدگاه