کاوه کوردستانی
هنر هفتم یا سینما از همان روزهای آغاز به کار خود توانست به دلیل جذابیت‌های خاص خود، به‌سرعت به صنعتی سودآور در کشورهای صاحب سینما تبدیل شود. ولی این صنعت در کنار چندین صنعت دیگر هنوز در ایران نتوانسته جایگاه خود را به دست آورد. در ایران و در یک وهله زمانی کوتاه سینما از فروش بالایی برخوردار بوده و سرمایه‌گذار به‌راحتی در این زمینه سرمایه‌گذاری نموده است اما زمانی هم سینماداری از حیث درآمد به‌هیچ‌وجه مقرون‌به‌صرفه نبوده است بنابراین و بر اساس همین نوسانات در سینما می‌توان گفت که سینما در ایران صنعت پررونقی نیست. مردم، سینمادار و سینماگر سه ضلع یک مثلث هستند که ساخت فیلم و گیشه را به هم وصل می‌کنند و رونق سینما یعنی رضایت هر سه ضلع؛ اما متأسفانه در ایران اضلاع این مثلث متصل نبوده و مثلث در حال ازهم‌پاشیده شدن هست. در چند سال اخیر و به همت بخش خصوصی، سینمای کوردستان در مریوان افتتاح و با مدیریتی مجرب در زمینه اجرای امور فرهنگی، اکران فیلم‌های به‌روز سینمای ایران را شروع نموده است اما شوربختانه در بسیاری از سانس های اکران فیلم تعداد مخاطب‌های نشسته بر صندلی سینما کمتر از انگشتان دودست می‌باشد شاید شما خواننده محترم این مطلب معتقد باشید که قیمت بلیط گران است، فیلم‌های خوب اکران نمی‌شود و یا کیفیت سالن سینما پایین است اما هیچ‌کدام از دلایل گفته‌شده نمی‌تواند مانعی برای نرفتن به سینما باشد چراکه اگر یک خانواده چهارنفره در هرماه یک‌بار بخواهند به سینما بروند مبلغ پرداختی برای خرید بلیط شانزده هزار تومان می‌باشد که در مقایسه با مبالغ خرج شده در طول ماه در همین خانواده بسیار ناچیز است و با توجه به این نکته که بسیاری از فیلم‌های اکران شده در سینمای مریوان به‌طور هم‌زمان با سینماهای بزرگ کشور اکران می‌شود و دارای تنوع خوبی می‌باشد پس نمی‌توان گفت که دلیل استقبال کم مردم از سینما در مریوان این است که فیلم‌های اکران شده خوب نیستند و یا با ذائقه مخاطب همسویی ندارد و چون سینمای شهر ما چند سالی است که ساخته‌شده و ازلحاظ کیفیت دارای کیفیتی نسبی می‌باشد پس کیفیت پایین هم دلیل عدم مراجعه مردم به سینما نیست. وقتی با تک‌تک افراد هم‌صحبت می‌شوید درصد بالایی در قالب حرف، سینما رفتن را دوست دارند اما در عمل چند سال یک‌بار هم به سینما نمی‌روند. در تمام دنیا سینما رفتن بیشتر از آنکه یک فعالیت فرهنگی باشد، یک رفتار اجتماعی است اما در بین اکثر مردمان این دیار، سینما رفتن نه فعالیت فرهنگی محسوب می‌شود و نه به رفتار اجتماعی تبدیل‌شده است. بسیاری از سینماگران باور دارند که سینما رفتن باید به رفتار اجتماعی تبدیل شود و این‌زمانی اتفاق می‌افتد که نیاز به سینما رفتن در جامعه احساس شود و این احساس زمانی در جامعه به وجود می‌آید که با تبلیغات، سینما به‌عنوان یک پاتوق فرهنگی، اجتماعی و تفریحی در بین مردم جا بیافتد اما متأسفانه تبلیغات در انحصار صداوسیما قرار دارد و در حوزه سینما تبلیغاتی بسیار کم صورت می‌گیرد و اگر تبلیغات برای سینما در تلویزیون به‌اندازه تبلیغات چیپس و پفک و رب گوجه صورت می‌گرفت، رفتن به سینما به رفتار اجتماعی بدل شده و چرخ این صنعت، بدون وقفه در حال چرخش می‌بود. به‌طورکلی در دهه شصت و زمانی که بسترهای لازم برای سینما در حال شکل گرفتن بود، در سینما تنها به دنبال انتقال عرفان بودند درحالی‌که سینما یک سرگرمی سالم و مناسب است و باید تمام تلاش‌ها در این راستا باشد که جنبه تفنن و سرگرمی سینما رفتن تقویت شود تا اضلاع این مثلث دوباره به‌هم‌پیوسته و شاهد رونق سینما باشیم. حال اگر به سینما به‌عنوان یک سرگرمی فرهنگی و مناسب برای خانواده، نگاه می‌کنیم، سالن سینما، قیمت بلیط، کیفیت فیلم و بهانه‌های ازاین‌دست را فراموش کرده و با یاری همدیگر کمک کنیم تا حال سینمای شهرمان خوب شود، شهری که به پایتخت تئاتر خیابانی ایران مشهور است باید مردمانش دوست سینما و دوست تئاتر صحنه هم باشند تا به دیگران ثابت کنیم که انتخاب مریوان به‌عنوان پایتخت تئاتر خیابانی، بهترین انتخاب است. به امید روزی که برای تماشای فیلم منتظر دعوت از طرف نهاد یا سازمانی و برای تماشای تئاتر صحنه، منتظر دعوت از طرف کارگردان نباشیم و برای هنر، وقت بگذاریم و هزینه کنیم.
ثبت دیدگاه