آن‌ها، سال 1378، آرزوی دوربینی یاشیکا را داشتند که نهال نوپایشان بتواند با آن، پرندگان را و طبیعت بکرشان را ثبت کند. تمامی حرکتشان، چند ورق کاغذ محصور در دستان گره‌خورده‌شان بود تا بلکه مجوز راهی را بگیرند که پایانش نامعلوم بود. چند نفری بودند که رؤیایی در سر داشتند. رؤیای آینده‌ای روشن از عجین بودن کردار آدمیان با مبانی‌ای که از آغاز تا پایان می‌بایست در هم گره‌خورده و آکنده از احترام باشد. آشتی دوباره انسان با طبیعت و سر برآوردن احترامی درخور برای این پیوند مبارک.
سخن از آغازین روزهای “انجمن سبز چیا“ است که هجده سال پیش جرقه بودنش زده شد و از سال 87 دارای مجوز رسمی شد. “انجمن سبز چیا“ دیگر به‌اندازه کافی شناخته‌شده است و ردش را هرجایی که محیطی پاک و به‌دوراز زباله وجود دارد یا کبکی آزادانه در نزدیکی مردم می‌خواند، می‌توان گرفت. “چیا“، اینک هویت بلوط‌های زخم‌خورده و بریانی است که دستانی ناسپاس در پی نابودی‌اش هستند. “چیا“ خروش رودباران و صدای حیات مطرود طبیعت است. کافی است نشانی “چیا“ را به زاگروس دهید تا نوای زندگی را سر دهد. “چیا“، زندگی را بنیانی نو نهاد و تعریفی تازه نمود.
28 اردیبهشت، همیشه یادآور نام انجمنی خواهد بود که به‌دوراز هر زنده‌باد و مرده بادی در هیاهوی زندگی ماشینی، نهال باهم زیستن را برای همه مخلوقات کاشت. در این روز “چیا“یی تأسیس شد که آوازه آن بسیار زود در همه‌جا پیچید. آوازه‌ای که بیش از هر چیزی مدیون دستانی است که به‌دوراز هر چشمداشتی، روز و شب را به هم گره زدند تا مردم به یادآورند که این ما هستیم که به طبیعت بدهکاریم و رسم وفا و انسانیت، برخوردی انسانی و حاکی از مهربانی خواهد بود نه کشتار و سهل‌انگاری.
هم‌اینک نیز که شما همین مطلب را می‌خوانید، افرادی از این انجمن سرگرم آماده نمودن شماره آتی ماهنامه هستند، عده‌ای مشغول آموزش مبانی زیست‌محیطی به دانش آموزانند، جمعی برای فصل فراغت کودکان و نوجوانان برنامه‌ریزی می‌کنند تا تابستان را به فصلی برای دریافتن طبیعت تبدیل کنند. کمیته روستاها به فکر ساماندهی نیروی خود برای رویارویی با تابستان و خطرات احتمالی هستند. کمیته پرندە نگری، دوربین به دست، آمدورفت مهاجران را نظاره‌گرند و بسیاری فعالیت دیگر که تحت نام “چیا“ و برای خدمت به مردم و طبیعت انجام می‌شود. “چیا“ امروز هزاران و ده‌ها هزارنفری است که مراقب‌اند، مبادا مورچه‌ای از رفتار ناپسندشان آزاری ببیند و ظلمی صورت گیرد. آنان مشغول تیمار پرندگان و حیواناتی هستند که به نحوی آسیب‌دیده‌اند. “چیا“، شاید دیگر عضو بودنی در یک سازمان نیست، “چیا“ چگونه زیستنی است که در همه‌جا پیچیده است و حجم بالای حساسیت‌ها نسبت به محیط‌زیست در میان مردم، خود گواه این مسئله است.
هرچند حرکت حفاظت از طبیعت در منطقه پا گرفته؛ اما بسیار راه طولانی‌ای پیش رو خواهد داشت و در این راه هرکدام از افراد جامعه فارغ از نقش‌های متفاوت اجتماعی باید عضوی از حافظان طبیعت باشند و درراه این مهم، آنچه در توان دارند، بر کف اخلاص بگذارند. آینده ما بسیار روشن‌تر خواهد بود وقتی‌که همه در کنار هم به زندگی و رفتارمان در قبال طبیعت، رنگی نو ببخشیم.
این یاداشت در شمارە نوزدهم ماهنامە چیا تحت عنوان “سخن چیا” بە چاپ رسیدە است.
ثبت دیدگاه