روز چهارشنبه 18 تیر 93 گروهی چهار نفره از سبز اندیشان انجمن سبز چیای مریوان به قصد بازدید دوباره از روند عملیات موسوم به ” نجات چشمه بل ” که در واقع بیشتر باید آنرا عملیات تخریب این شاهکار طبیعت نامید، راهی زیارت این آب مقدس شدند. گروه ، ابتدا در روستای نیمه جان هه‌جیج ، با اهالی دردمند این روستای خفته در دامان تاریخی به قدمت اهورای هه‌ورامان ، در خنکای ایوان مسجد روستا ، گوش به درد دل جوانان آگاه و پیران خسته سپرد ، به قول مولانا :
صد سینه سخن دارم ، هین شرح دهم یا نه
از آینده ای که پیش رویشان بود می گفتند: اینکه قرار است ارتباط دیرسالشان با هه‌وارهای گاهول و شاهوی بزرگوار به دیار سایه ها و خاطرات بپیوندد چرا که آبگیری سد و ایجاد دریاچه همان و قطع کامل ارتباط با باغات سرشار و هه‌وارهای فرح افزای کوه ستبر روبرو همان . از گذشته پرباری یاد نمودند که قرار است به زودی کفن ناگوارای آب بپوشد و … آیا مزد زیبایی یونسکویی هه‌جیج و نجابت مردان آواره و مسافرش همین بود ؟ تاریخی به پاکی آب ” کانی بل ” ، مردمانی به صفای نسیم شب های ستاره باران گاهول ، باید از نامرادی روز و سهم روزگار گله مند باشند ؟! بیشتر از حرفها و جملات نیم بند ناباورشان ، نگاه و طرز رفتار چشمان و لبهای جنبانشان ، گویای عمق نگرانیشان بود !! آنان تامین آب روستای خود را از منبع کانی بل حق آبا و اجدادی خود می دانستند و همچون شاهرگ حیاتشان از آن یاد می کردند .
پس از همصحبتی با اهالی هه‌جیج ، به جایی رفتیم که پیشتر آبشار سمفونیک بل با سبزه های اطراف و پرواز گاه وبیگاه کبوتران آشیان بسته در طاق خزه بسته ی مشرف به چشمه ، دلها را به سماع و ارکستراسیون نظم و جویبار و باران ، دعوت می کرد !! و اکنون ، دخمه ای حفر شده در دل کوه که ناله های ساکت آب، تن آزرده و گل آلود، در مجرایی زشت، قاطی سیروان همیشه مسافر می شد!!، در تونل های چند گانه‌ی حفر شده در اطراف چشمه ، کارگران با دستگاه ها و مته های طویل خود ، مشغول کاویدن و کندن سنگ های اطراف بودند و کارگران و تکنیسین های حفار می گفتند که عملیات موسوم به ” نجات چشمه بل ” مانند روزهها و هفته های گذشته در حال تداوم است !! آنها با مته و دریل و دیگر ادوات ، به قول خود در حال گمانه زنی و حفر کوه برای یافتن سرچشمه اصلی آب بودند !! گویا نامه چند روز پیش دادستان مبنی بر توقف تخریب ، توفیر چندانی نداشته است و آنها بی توجه به نگرانی های روزافزون دوستداران حیات سبز و نامه دادستان ، همچون گذشته به کار حفر و تخریب خود مشغول بودند .
گروه انجمن سبز چیا پس از آن سری به روستای تشنه ی ” ناو ” زدند که در آن گرمای طاقت سوز صلاه ظهر، زنان و دختران به علت قطع شدن آب روستا در چند روز اخیر، تشنه و روزه دار ، به ته دره و سر چشمه می رفتند تا آب مورد نیاز را به خانه های دوردست خود ببرند . مردان و زنانی که در چشمه جمع شده بودند همگی و متفق القول نگران وضعیت چشمه بل بودند و می گفتند : ارزش چشمه ای به این عظمت را با هیچ سد و پروژه ی ساخته شده دیگری نمی توان مقایسه کرد !! گویا روستاییان زنده دل نیز با شم و فراست خود دریافته بودند که چه نعمت سرشاری در دامان پرمهر شاهو در حال زوال است ، یکی از اهالی دنیا دیده ی روستا گفت ارزش این چشمه را با هیچ چاه نفتی نمی توان به قیاس گرفت .
در راه برگشت به مریوان ، در نودشه با چند نفر از جوانان دوستدار طبیعت در باغی، مجاور جاده مریوان ، دیدار کرده و پس از تبادل نظر در خصوص اهمیت دیرپای حیات سبز ، به همفکری با یکدیگر در خصوص اقدامات مردمی برای نجات چشمه بل پرداختند
عکاس : سمکو عظیمی
ثبت دیدگاه