محمد دانش
طبیعت زنجیره ایست متصل به هم که به شیوهای سیستماتیک هر حلقهای از آن کارکرد مشخص خود را دارد. به عبارتی همه جهان با همه جزئیات آن متاثر بر یکدیگرند. انسان به عنوان بزرگترین تهدید این سیستم، نقش موجودی فرصت طلب و منفعت گرا را ایفا می کند. زمین سخاوتمندانه داشتههای خود را در اختیار ساکنینش قرار می دهد، اما نوع انسان نه تنها در میان خود و موجودات دیگر حتی میان خود و هم نوعشان تبدیل به حایلی شده است. با پوست سفید، سرخ پوست،سیاه، گندمی و … همه جا مرز کشیده و زمین را به کره مرزها (!) تبدیل کرده است.
انسان مانند گورکن چنگ بر زمین انداخته است تا هرآنچه که نامش انرژیست از آن بیرون بکشد. نفت بعنوان منبعی غنی و حیاتی متاسفانه امروزه مایه جنگ و خونریزی انسان، نابودی موجودات دیگر و سرانجام تخریب محیط زیست شده است. انسان حریص در پی طمع بی پایان خود به انواع حیل چه جنگ ها که راه نینداخته است. اکنون جایی در این کره خاکی باقی نمانده است که از دست این فرزند ناخلف در امان مانده باشد.
دولت ها منابع انرژی را در دست گرفتهاند و به جای بهرهبرداری از آن به گونهای خردمندانه همه دانش و پیشرفت علمی انسان را بر ساخت انواع سلاحهای مخرب و مرگ آور متمرکز ساختهاند. مسابقه تسلیحات ویرانگر، بخش قابل توجهی از فکر و توانایی بشر امروز و به تبع آن منابع زمین را به خود اختصاص داده است. ابداع انواع جنگ افزارها، از سبکترین آنها گرفته تا ناوهای جنگی، از تولید انواع کودهای شیمیایی گرفته تا کشندهترین گازها، درامد کلانی برای اعمال سلطه و ادامه همین روند است که بدون شک این ضرورت وجود جنگ را عیان می کند، جنگی که بتواند چرخه این صنعت کشتار را بیش از پیش تضمین کند. داعش و القاعده، راست و چپ سفید و سیاه، خواب مدینهی فاضله، نژاد پرستی و هازاران دلیل واهی دیگر دندانههایی هستند که هرکدام به سهم خود پیکر بشریت را خرد کردهاند.
درست زمانی که پارلمان ها قوانین حفاظت از محیط زیست را تصویب می کنند، بودجههای کلان تائید می شود، دولت ها مهاجران را در آغوش می کشند و رسانهها اشک تمساح می ریزند، مصادف با آن کارخانههای اسلحهسازی از رتبه اول تخصیص بودجه دولت ها برخوردارند.
این است نتیجه عدم وجود تفکر زیست محیطی. انسان حافظ محیط زیست همواره تعادل میان منبع و بهرهبرداری را رعایت می کند، به فکر نسل های آتی نیز خواهد بود و به پایان دادن منابع انرژی زای زمین تن نمیدهد. جامعه زیست محیطی در برابر ویرانگری دولت ها سکوت نمی کند. از تغییر کاربری اراضی گرفته تا تبدیل منابع و ذخایر به جنگ افزار و راه اندازی تأسیسات اتمی همه و همه را تهدیدی جدی می داند. سیاستمداران و صاحبان قدرت اگر زیست محیطی می اندیشیدند دنیا را تبدیل به تاخت و تاز و دوئل خود نمی کردند، آنوقت دیگر خاور میانه و دیگر جاهای مشابه تبدیل به آزمایشگاه سلاح ها، انواع کشتارها و افول بشریت نمی شد.
تصور غیر ممکنی نیست اگر ارتباط آلان کوبانی و مدیترانه، چیزی غیر از اسلحه و نفت و قدرت طلبی انسان می بود.
این مطلب در شمارە یک ماهنامه چیا بە چاپ رسیدە است.
ثبت دیدگاه